چهار ماهواره ایرانی در خط

اولین گام در برنامه راهبردی دستیابی به ماهواره مخابراتی زمینی، دستیابی به برخی از فناوری های مورد نیاز در ماهواره های مخابراتی مسیر زمینی، انجام ارتباطات ماهواره ای در باند Ku و بهره مندی از مکانیسم گسترش آرایه خورشیدی از جمله این موارد است. مهمترین اهداف ساخت این ماهواره است. دنبال کردن

ماهواره پارس 1 با وزنی در حدود 110 تا 120 کیلوگرم تمامی تست های عملکردی و زیست محیطی خود را با موفقیت پشت سر گذاشت و در دی ماه 1395 به سازمان فضایی ایران تحویل داده شد.این ماهواره که در صف پرتاب قرار دارد یکی از عملیاتی ترین و پیشرفته ترین ماهواره ها می باشد. ماهواره های بومی کشور که در مرداد 1394 در پژوهشکده سامانه های ماهواره ای پژوهشگاه فضایی ایران تعریف شد. بخش خصوصی و همچنین صنایع وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح شرکت کرده اند.

ماهواره “ظفر 2” نسخه پیشرفته تری از “ظفر 1” است که در 20 بهمن 1377 با ماهواره سیمرغ به فضا پرتاب شد اما سرعت تزریق آن تا حد امکان به مدار نرسید و نتوانست در مدار بماند. ظفر ماهواره سنجش از دور بود، پس از خرابی 100 درصدی ماهواره ظفر 1، خبر ساخت ماهواره ظفر 2 منتشر شد. ماهواره ای با همان ماموریت ها اما کیفیت بهتر.

ماهواره ظفر 2 مجهز به دوربین 16 متری است و حدود 2 سال است که در صف پرتاب قرار دارد. به گفته مسئولان، این ماهواره در سال 1378 پرتاب خواهد شد. 95 درصد از ماهواره ظفر تولید داخل است و از 86 تجهیزات مورد استفاده در این ماهواره، تنها چهار دستگاه از خارج تهیه شده است.

ظفر 2 انتهای جاده

ماهواره پارس 1

بلوک های انتقال مداری و موتورهای فضایی

ماهواره پارس 1 به عنوان ماهواره تصویربرداری اولین قدم در طراحی و ساخت ماهواره های اندازه گیری است. محموله های مختلف با وضوح متوسط ​​در پارس 1 برای انجام مراحل توسعه فناوری برای ماموریت اندازه گیری نهایی استفاده شده است.

تیم تحرریه شبکه خبری فناوری اطلاعات و ارتباطات

این ماهواره دارای ساختاری مکعبی به ابعاد 80*80*85 سانتی متر و جرمی در حدود 50 کیلوگرم است که توسط پرتابگر بومی سفیر در مدار پایین (LEO) قرار می گیرد. سلول های خورشیدی در چهار طرف از شش طرف ماهواره نصب شده اند. دو صفحه کوچک تاشو که تعدادی سلول خورشیدی دیگر روی آن قرار گرفته اند، روی این ماهواره تعبیه شده است تا پس از قرار گرفتن در مدار مورد نظر باز شود و عملکرد مکانیزم آن به صورت بصری بررسی شود.

ماهواره مخابراتی «ونوس 2» حدود 120 کیلوگرم وزن دارد و در مدار بالای 500 کیلومتری بیش از 2 سال عمر می کند. این ماهواره دارای سیستم رانش با قابلیت جابجایی ارتباطات است و تست ارتباط صوتی را بر روی باند مایکروویو انجام می دهد. به گفته «مرتضی براری» رئیس سازمان فضایی ایران، ساخت ماهواره «ناهید 3» در دستور کار قرار دارد و قرار است به مدار بالای 10 هزار کیلومتر تزریق شود.

هر دو زهره آماده پرتاب هستند

ماهواره پارس 1 در مداری در ارتفاع حدود 500 کیلومتری پرواز خواهد کرد و علاوه بر حسگر تصویربرداری در ناحیه مرئی با چهار طیف آبی، سبز، قرمز و نزدیک مادون قرمز، دارای حسگرهایی در مادون قرمز کوتاه (SWIR) و بلند است. یا مادون قرمز حرارتی (TIR یا LWIR) و قادر است نیازهای طیف وسیعی از کاربران نهایی کشور را برطرف کند.

ونوس 1 و ونوس 2 نیز ماهواره های آماده ای هستند که باید در صف پرتاب باشند. ماهواره زهره 1 به سفارش سازمان فضایی و توسط پژوهشکده سامانه های ماهواره ای پژوهشگاه فضایی ایران ساخته شده است. این ماهواره مانند سایر ماهواره های توسعه فناوری فضایی کشور با هدف کسب دانش، توان فنی و تجربه در زمینه طراحی، ساخت، پرتاب و بهره برداری از ماهواره ها تعریف شده است. ، به خصوص ماهواره های مخابراتی.

این ماهواره برای تصویربرداری کاربردی، توسعه بازار داده های حسی داخلی و توسعه و آزمایش فناوری های پایه ماهواره های حسی و قسمت زمینی آنها طراحی و ساخته شده است.

چهار ماهواره، بلوک انتقال مداری و موتور فضایی از مهمترین دستاوردهای صنعت فضایی کشور در دو سال اخیر است. ماهواره هایی که اغلب به نقطه پایانی می رسند به زودی پرتاب خواهند شد.

برای رسیدن به این هدف، خانواده موتورهای فضایی به نام «آرش» توسط پژوهشگاه فضایی طراحی و تولید شد. ماموریت اصلی ماهواره پارس 1 تصویربرداری است، این ماهواره یک ماهواره منحصر به فرد است که برای اصلاح مدار خود از پیشرانه گاز سرد استفاده کرده است.

ماهواره ونوس 1 به عنوان اولین مرحله از برنامه راهبردی دستیابی به ماهواره های مخابراتی عملیاتی ایجاد شده و مأموریت آن در این راستا تعریف شده است. این ماهواره در فوریه 2016 رونمایی شد و پنج سال است که در صف پرتاب قرار دارد.

اواخر سال گذشته، ساخت ماهواره ونوس 2 به پایان رسید و روند تحویل آن توسط سازمان فضایی در حال انجام است. ساخت ماهواره مخابراتی «زهره ۲» در راستای حرکت در راستای نقشه راه فناوری فضایی کشور برای دستیابی به ماهواره مخابراتی در مدار جغرافیایی است که توسط پژوهشگاه فضایی ایران طراحی و ساخته شده است.

این صفحه نمایش های تاشو برای اولین بار بر روی ماهواره های بومی کشور نصب شده است و بدین ترتیب ماهواره ناهید 1 اولین ماهواره ایرانی مجهز به مکانیزم تاشو است. هدف از تعبیه این دو صفحه، کسب تجربه در زمینه طراحی و استفاده از مکانیزم های فضا باز است تا بر اساس قابلیت به دست آمده در این زمینه، آرایه های خورشیدی بزرگ با ابعاد بزرگتر در ماهواره های آینده کشور مورد استفاده قرار گیرد. .

ساخت ماهواره ظفر حدود هشت سال پیش در دانشگاه علم و صنعت آغاز شد. در نتیجه سال ها تلاش دانشمندان فضایی، سرانجام ساخت ماهواره های ظفر 1 و 2 به پایان رسید. اولین نسخه این ماهواره با دوربین فیلمبرداری 25 متری به مدار پرتاب شد.