پالایشگاه خورشیدی برای تولید سوخت مایع از نور خورشید راه اندازی شد

یک راکتور خورشیدی به نور مستقیم خورشید نیاز دارد و ساخت آن در محیط های خشک مانند جنوب اسپانیا، شمال آفریقا، شبه جزیره عربستان، استرالیا، جنوب غربی آمریکا، صحرای گوبی در چین یا صحرای آتاکاما در شیلی منطقی است. سوخت های خورشیدی، یک محصول جهانی، برای حمل و نقل و تحویل به همان زیرساخت های اساسی متکی خواهند بود.

این یک داستان علمی تخیلی نیست، بلکه بر اساس ترمودینامیک خالص است. پالایشگاه خورشیدی شامل سه واحد تبدیل ترموشیمیایی است که به صورت سری یکپارچه شده اند. اول، واحد جذب مستقیم هوا، که CO2 و H2O را مستقیماً از هوای محیط استخراج می کند. دوم، واحد ردوکس خورشیدی، که CO2 و H2O را به مخلوط خاصی از CO و H2 به نام گاز سنتز تبدیل می کند، و سوم، واحد سنتز گاز-مایع، که در نهایت گاز سنتز شده را به مایعات هیدروکربنی تبدیل می کند. به عنوان مثال، در طول یک روز مسابقه، میزان گاز مصنوعی تولید شده حدود 100 لیتر است که می توان آن را به حدود نیم دسی لیتر متانول خالص تبدیل کرد. چندین جزء در خط تولید هنوز بهینه نشده اند که مرحله بعدی است.

آلدو استاینفلد معتقد است مکان های مناسب مناطقی هستند که نور مستقیم خورشید بیش از 2000 کیلووات ساعت بر متر مربع در سال باشد. برخلاف سوخت‌های زیستی که با عرضه منابع محدود می‌شوند، تقاضای جهانی برای سوخت جت را می‌توان با استفاده از کمتر از یک درصد از زمین‌های خشک دنیا برآورده کرد. به عنوان مثال، مصرف جهانی نفت سفید هواپیمایی در سال 2019، 414 میلیارد لیتر بوده است. کل مساحت مورد نیاز برای ساخت نیروگاه های خورشیدی برای پاسخگویی کامل به تقاضای جهانی حدود 45000 کیلومتر مربع یا 0.5 درصد از مساحت بیابان خواهد بود.

پالایشگاه چگونه کار می کند؟

گزارش مهران محمدپور

Aldo Steinfeld و همکاران قبلا دو محصول Climeworks، CO2 از هوا، و Synhelion، CO2 را به بازار عرضه کرده اند. تجزیه و تحلیل این گروه از ابزارهای سیاست نشان می دهد که نیاز به حمایت مالی به اندازه انرژی خورشیدی و بادی وجود دارد. ساخت و بهره برداری هر دو تقریبا ده برابر گرانتر از سوخت های فسیلی بود. مقایسه با سایر فناوری‌های انرژی تجدیدپذیر نشان می‌دهد که با یک مکانیسم پشتیبان مشابه، هزینه نفت سفید خورشیدی را می‌توان به هزینه فعلی سوخت‌های فسیلی هوانوردی کاهش داد.

بزرگترین موانع چیست؟

سخت ترین قسمت قیمت اولیه بالا است. اگر کسی بخواهد از سوخت های فسیلی برای حمل و نقل هوایی مالیات بگیرد تا جایی که برای خطوط هوایی به اندازه سوخت خورشیدی هزینه داشته باشد، به این معنی است که این سوخت ده برابر افزایش می یابد. هیچ کس نمی خواهد این هزینه اضافی را برای دزدی بپردازد و سیاستمداران حاضر نیستند این بار را به مردم تحمیل کنند. به گفته آنتونی پت، بهترین ابزار برای بازار سوخت، سیستم سهمیه بندی است. خطوط هوایی و فرودگاه‌ها باید حداقل سهمی از سوخت‌های تجدیدپذیر در کل سوختی که در هواپیماهای خود می‌گذارند داشته باشند. افزایش سهمیه ها منجر به سرمایه گذاری می شود و به نوبه خود هزینه ها را کاهش می دهد، همانطور که در مورد بادی و خورشیدی دیده ایم. وقتی سوخت های خورشیدی به 10 تا 15 درصد حجم سوخت خود می رسند، هزینه های آنها باید نزدیک به نفت سفید فسیلی باشد. این استراتژی از نظر سیاسی امکان پذیر است و اجرای آن آسان است.

سوخت های قطره ای جایگزین های مصنوعی برای سوخت های هیدروکربنی مایع مشتق شده از نفت مانند نفت سفید و بنزین هستند که با زیرساخت های موجود برای ذخیره، توزیع و استفاده از سوخت های حمل و نقل سازگاری کامل دارند. این سوخت های مصنوعی می توانند به طور خاص به پایداری حمل و نقل هوایی در مسافت های طولانی کمک کنند. آنها سوخت های کربن خنثی هستند زیرا از انرژی خورشیدی برای تولید آنها استفاده می کنند و در طی احتراق فقط همان مقدار CO2 را آزاد می کنند که قبلاً برای تولید آنها از هوا استخراج می شد. ارزیابی چرخه عمر زنجیره تولید سوخت خورشیدی نشان می دهد که 80 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای اجتناب می شود.

کدام مکان ها برای تاسیسات تولید بزرگ مناسب هستند؟