«زیست کره» جایگزین طرح «فرستادن انسان به فضا» شد.

وی با تاکید بر اینکه در این برنامه تنها به زندگی انسان توجه نداریم، خاطرنشان کرد: در این حوزه تنها روی اعزام فضانورد حساب نمی کنیم، بلکه در این طرح موضوع فضای حیات تا حد زیادی در یکی از تحقیقات انجام شده است. موسسات این پروژه یکی از برنامه های جدی سازمان فضایی است.

پروب 6

پروب 2

پس از پرتاب اولین کاوشگر و پس از بهینه سازی عملکرد زیرسیستم ها، دومین محموله کاوشگر در دسامبر 2007 با موفقیت پرتاب و بازیابی شد. محموله کاوشگر 2 بلافاصله پس از پرتاب و پس از رسیدن به حداکثر ارتفاع، داده ها و تصاویر را ارسال کرد. با عملکرد بهینه سیستم های کاهش سرعت و چتر بازیابی سالم به زمین بازگشت.

کاوشگر پیشگام در 9 بهمن 1391 با استفاده از یک پرتابگر سوخت جامد توانست مسافر خود را که یک میمون رزوس بود به ارتفاع 120 کیلومتری از سطح زمین منتقل کند و کاملاً سالم فرود آورد. با اجرای این پروژه، ایران به یکی از معدود کشورهایی تبدیل شده است که توانایی ارسال موجود زنده به فضا (ارتفاع بالای 100 کیلومتر) و بازگرداندن سالم آن را دارد. هدف از انجام این ماموریت بررسی و مطالعه دقیق‌تر شرایط پرواز و تأثیر آن بر مجموعه‌های فنی محموله و بسترسازی برای تحقیقات فضای زیستی کشور بود.

در پی موفقیت کاوشگر پیشگام در ارسال اولین میمون فضایی ایران به فضا و در پی تکمیل بخشی از برنامه اعزام انسان به فضا، کارشناسان و محققان “مرکز تحقیقاتی آوافازا” آماده سازی کپسول فضایی دیگری را برای ارسال دومین فضای ایران قرار داده اند. میمون به فضا . این محموله سرنشین دار که «کاوشگر تحقیقاتی» نام دارد، پس از بهبود و توسعه زیرسیستم های کاوشگر قبلی و افزایش قابلیت اطمینان آن، در روز شنبه 23 دسامبر 2012 با حامل سوخت مایع آماده پرتاب شد.

پروب 5

سومین محموله کاوشگر فضایی به نام کاوشگر 3 در فوریه 2008 به فضا پرتاب شد. این کاوشگر قادر به حمل کانتینر بیولوژیکی به فضا بود که دارای موجودات زنده کوچک و پنج نوع مختلف سلول های بنیادی و سوماتیک بود. به این ترتیب اولین گام در شکل گیری تحقیقات فضای زیستی با اندازه گیری سرعت رشد، مرگ و عملکرد سلول ها تحت تأثیر شتاب و ارتعاش در مراحل مختلف پرواز برداشته شد.

از این پس برنامه «حیات فضایی» در دستور کار سازمان فضایی قرار گرفت تا مطالعات در این زمینه عمیق‌تر دنبال شود.

دکتر حسن سالاریه در گفت وگو با ICTNN. وی در خصوص برنامه های سازمان فضایی ایران در زمینه اعزام انسان به فضا، توضیح داد: برنامه مفصلی در این زمینه به نام «حیات فضایی» داریم. در گذشته به این برنامه فرستادن انسان به فضا می گفتند و اکنون این برنامه را توسعه داده ایم.

فعالیت های Probe 6 بلافاصله پس از راه اندازی پنجمین محموله آغاز شد. هدف از این فعالیت ها بهبود فناوری های مورد نیاز برای ارسال کاوشگرهای فضایی بود. کاوشگر نهایی که شامل پشتیبانی از زندگی، ردیابی، بازیابی و تله متری بود، در 18 سپتامبر 2011 پرتاب شد.

این کاوشگر به گونه ای طراحی شده بود که شرایط لازم را برای بقای موجود کوچکی مانند میمون در طول ماموریت فراهم کند. برای این منظور کپسول بیولوژیکی مجهز به سیستم حمایت از حیات شامل زیرسیستم تولید اکسیژن و حذف دی اکسید کربن و تجهیزات اندازه گیری و ثبت پارامترهای محیطی و علائم حیاتی موجودات زنده شد.

پس از پرتاب موفقیت آمیز کاوشگر 3، ماموریت جسورانه جدیدی برای فرستادن یک انسان نما زنده از خاک ایران به فضا تعیین شده است. در 24 مارس 2009 کاوشگر 4 پرتاب شد و در این ماموریت اولین کپسول زیستی برای پشتیبانی از موجودات زنده در فضا طراحی و ساخته شد. این محموله آزمایشی بدون موجودات زنده با کاوشگر به لایه های بالایی جو در ارتفاع حدود 135 کیلومتری صعود کرد و پس از حدود 15 دقیقه با عملکرد مناسب سیستم بازیابی به زمین بازگشت.

بر اساس برنامه ریزی انجام شده، در این روز «کاوشگر تحقیقاتی» بر روی سکوی پرتاب پایگاه پرتاب فضایی ایران واقع در سمنان مستقر شد و طبق برنامه ریزی، دومین میمون فضایی ایرانی را به فضای زیر مداری فرستاد و پس از مدتی حدودا. 15 دقیقه سالم و سلامت بازگشت تا زمین را بازسازی کند

پرتاب کاوشگر 4 با هدف انجام بخشی از فرآیند دستیابی به فناوری های لازم برای ارسال یک موجود زنده به فضا و به منظور آزمایش عملکرد سیستم و تعدادی از زیرسیستم ها انجام شد. -تحقیقات فضایی.

بر این اساس محققان در این زمینه دستاوردهای مختلفی از جمله طراحی و ساخت 8 کاوشگر داشته اند.

دلیل شکست این ماموریت مشکلات ایجاد شده در ارتباط بین محموله و حامل بوده است. بر این اساس مقرر شده است که قطعات ساختاری این محموله شامل محل قطعات اصلی، بدنه و قسمت بازیابی تعمیرات اساسی شده و محموله بعدی با اصلاحات لازم آماده راه اندازی شود.

استراتژی های کلان در بخش فضایی این سند به شرح زیر است:

کاوشگر پیشگام

پروب 3

کمتر از 6 ماه پس از پرتاب موفقیت آمیز کاوشگر 4، پنجمین کاوشگر با هدف ارسال یک موجود زنده به ارتفاع 120 کیلومتری از سطح زمین طراحی و ساخته شد و در 16 سپتامبر 2010 برای اولین بار. در ایران، کاوشگر حامل موجودی انسان نمای زنده توسط پرتابگر حمل و به فضا فرستاده شد که حاوی سوخت جامد بود.

پروب 4

ICTNN

تیم تحرریه شبکه خبری فناوری اطلاعات و ارتباطات

به گزارش ICTNN، در سند جامع توسعه هوافضای کشور، 7 چشم انداز به شرح زیر در نظر گرفته شده است:

سالاریه گفت: در این طرح کاربری های بسیار دیگری از جمله ساخت آزمایشگاه های زیر مداری در این منطقه داریم.

اولین کاوشگر ایرانی در آبان 1384 طراحی و ساخته شد و وارد عرصه کاوشگرهای فضایی شد.این محموله به گونه ای طراحی شد که در هنگام صعود اطلاعات لازم ثبت و پس از ورود مجدد به جو و بازیابی زمین استخراج شود. این محموله علمی تحقیقاتی مجهز به تجهیزات مختلف برای اندازه گیری شرایط محیطی، تله متری داده و ارسال تصاویر به صورت آنلاین بود.

عملکرد مشاهده شده سیستم های الکترونیکی، مکانیکی و آیرودینامیک در زمان پرتاب این کاوشگر بسیار مطلوب بود و طبق برنامه ریزی ها، بلافاصله پس از پرتاب، فرآیند ارسال داده ها و تصاویر از محموله کاوشگر آغاز شد. علاوه بر این، عملکرد زیست کپسول در طول مسیر پرتاب بهینه بود، به طوری که بر اساس مشاهدات ویدئویی و داده های دریافتی، موجود زنده تا آخرین لحظات دریافت اطلاعات زنده بود و ضربان قلب آن در محدوده مجاز بود. .

رئیس سازمان فضایی ایران از اجرای «پروژه زیست کره» به جای «فرستادن انسان به فضا» خبر داد.