اگرچه ایده استخراج سیارک در رمان های علمی تخیلی بیشتر رایج است و بیشتر برای کهکشان هایی که منابع سیاره خود را تمام کرده اند و به دنبال گزینه های دیگری برای یافتن سوخت هستند، می تواند روزی به واقعیت تبدیل شود. فضاپیمای OSIRIS-REx در سال 2016 به فضا پرتاب شد و به سیارک Bennu سفر کرد. هدف از این ماموریت جمع آوری نمونه هایی از سنگ ها و مواد از سطح سیارک به منظور درک بهتر ترکیب شیمیایی آن است. بازگشت فضاپیما برای سال 2023 برنامه ریزی شده است که مجموعه ای از نمونه های فرازمینی را در اختیار محققان قرار می دهد.
اکتشافات کاوشگر وویجر
در سال 2021، دانشمندان یک کهکشان جدید و کوچک را کشف کردند که تنها یک درصد اندازه کهکشان راه شیری بود. کهکشان هنوز در حال توسعه و در مراحل اولیه شکل گیری است. با این حال، دانشمندان توانستند این کهکشان کوچک را با عدسی گرانشی پیدا کنند. با این حال، این کهکشان جدید اولین در نوع خود نیست. بیست کهکشان کوتوله در واقع در کهکشان راه شیری شناور هستند، اما بدون اکتشافات فناوری و سفر فضایی نمی‌توانستند آنها را پیدا کنیم.
تیم تحرریه شبکه خبری فناوری اطلاعات و ارتباطات
شما بارها زمین لرزه ها را روی زمین احساس کرده اید، حالا آن زمین لرزه ها را در مریخ تصور کنید. فرودگر اینسایت ناسا که در سال 2018 پرتاب شد، سه زمین لرزه جداگانه را در سیاره سرخ اندازه گیری کرد. در 18 سپتامبر 2021، در حالی که هزارمین روز خود را در مریخ می گذراند، فرودگر لرزشی را ثبت کرد که یک ساعت و نیم به طول انجامید. به طور متوسط، زلزله تنها حدود 30 ثانیه طول می کشد. این زمین لرزه های مریخ اطلاعات مهمی در مورد ساختار سیاره، نحوه شکل گیری آن و نحوه حرکت این ارتعاشات در پوسته، گوشته و هسته مریخ ارائه می دهد.
حفظ بقا پس از مرگ ستاره
در آگوست 1977، وویجر 1 برای رصد مشتری، زحل، اورانوس و نپتون به فضا پرتاب شد. در سپتامبر 1977، وویجر 2 با همان هدف کاوش در بیرونی ترین مناطق منظومه شمسی و تأثیرات دسترسی خورشید به فضا به فضا پرتاب شد. فضاپیمای وویجر با سرعت تقریبی 17 کیلومتر در ثانیه حرکت می کند. بیش از 40 سال پس از پرتاب این دو فضاپیما، قمرهای پوشیده از یخ، آتشفشان های اعماق فضا و آثاری از آب در سیارات دیگر کشف شده است.
طول روز زهره در هر نوبت بیست دقیقه تغییر می کند. تیمی از دانشمندان گرد هم آمدند و یک ماموریت تحقیقاتی ده ساله را با استفاده از رادار برای اندازه‌گیری انحراف محوری سیاره، اندازه هسته آن و مدت زمانی که زهره طول می‌کشد، انجام دادند. تیم تحقیقاتی دریافتند که یک روز در زهره برابر با 243 روز زمینی است و در طول زمان تغییر می کند.
کهکشان های کوتوله
نظریه نسبیت عام اینشتین که در سال 1915 ارائه شد، اطلاعاتی را در مورد فضا و زمان گسترش داد. او اولین بار در سال 1910 نظریه پردازی کرد، اما بعداً متوجه شد که اجرام عظیم فضا و زمان را از طریق گرانش منحرف می کنند. نسبیت عام به انحنای کرمچاله ها اشاره دارد که دو نقطه دوردست در فضازمان را مانند یک تونل به هم متصل می کنند.
اجسام مجاور این ستاره ها معمولاً توسط جرم ستاره در این فرآیند از بین می روند، اما در این مورد سیاره ای هفت برابر بزرگتر از ستاره کوتوله توانست شکل خود را کاملاً حفظ کند.
استخراج سیارک
بر اساس فهرست Versus، برخی از مهمترین اکتشافات تاریخ بدون استفاده از کاوشگر فضایی، جاده، امواج رادیویی و نوری امکان پذیر نبود. در این گزارش به بررسی مهم ترین اکتشافات بین ستاره ای می پردازیم که دانش و توسعه کنونی ما را شکل داده اند.
کرم چاله های قابل عبور
بدون سفر فضایی، ما هرگز متوجه نمی شدیم که سالانه 5200 تن غبار فضایی به زمین اضافه می شود. غبار فضایی در آسمان قابل مشاهده است و به عنوان نور زودیاک شناخته می شود که درخشش ضعیفی از خود ساطع می کند که اغلب در غروب یا طلوع خورشید دیده می شود. در یک مطالعه 20 ساله، دانشمندان داده هایی را در مورد اینکه این ذرات چیست و چگونه به وجود آمدند جمع آوری کردند. غبار فضایی شامل غبار دنباله دار و سیارک هایی است که از منظومه شمسی می گذرند. این غبار حاوی ترکیبات آلی است که ستارگان در ابتدا و انتهای زندگی خود تشکیل می دهند.
یک روز در زهره
اگرچه دانشمندان به طور مستقیم کرمچاله ها را مشاهده نکرده اند و هیچ مدرکی مبنی بر وجود آنها برای حمایت از این نظریه وجود ندارد، دانشمندان می گویند کرمچاله ها می توانند بسیار ناپایدار باشند. اگر چیزی از آنها عبور کند، تونل فرو می ریزد و ناپدید می شود. به این ترتیب هر چیزی که از آن عبور می کند در نقطه ای دور از فضایی که کرمچاله به آن منتهی می شود به دام می افتد. البته دانشمندان راه هایی برای باز نگه داشتن کرم چاله ها پیدا کرده اند. اگر کرم‌چاله‌ها وجود داشتند، بزرگ‌ترین رویاهای علمی تخیلی ما در مورد سفر در زمان محقق می‌شد.
دانشمندان 4324 سیاره فراخورشیدی را در سال 2020 کشف کردند. از آن زمان، تعداد کل این سیاره ها به 4903 افزایش یافته است. اما در سپتامبر 2020، یک سیاره غول پیکر به اندازه مشتری کشف شد که به دور یک ستاره کوتوله سفید می چرخد. اگرچه این ستاره یک کوتوله بود، اما در واقع 40 درصد بزرگتر از زمین بود. ستارگان کوتوله بقایای متراکم ستاره ای خورشید مانند هستند که تمام انرژی خود را می دهد، متورم می شود و سپس با هشتاد درصد جرم خود لایه های بیرونی خود را از دست می دهد و تنها یک هسته متراکم باقی می ماند.
بشریت پیوسته در آستانه کشف خود است دنیاهای ناشناخته حرکت می کند. برای کشف دنیاهای ناشناخته تورهای فضایی سفر به فضانوردان محدود نمی شود.
وویجر 2 در حال حاضر 12 میلیارد مایل از زمین و وویجر 1 در حال حاضر 14 میلیارد مایل از زمین فاصله دارند. آنها اولین فضاپیمایی هستند که در فضای بین ستاره ای سفر می کنند. ارسال و دریافت ارتباطات ورودی توسط مرکز کنترل ماموریت دو روز طول می کشد.
