غرب آمریکا ماه به ماه خشکسالی تاریخی را تجربه کرده است و سطح آب دریاچه پاول و دریاچه مید به طور خطرناکی پایین است. این مخازن آب میلیون ها آمریکایی را تامین می کند و صنعت کشاورزی منطقه را تامین می کند. خشکسالی همچنین توانایی تولید نیروی برق آبی از این منابع آب حیاتی را کاهش می دهد.
اما آمریکا تنها جایی نیست که خشکسالی شدید را تجربه می کند. کشورهایی مانند چین و همچنین بخش هایی از اروپا و آفریقا نیز با این مشکل روبرو هستند. چین به بارورسازی ابرها به عنوان راه حلی بالقوه برای مشکلات خشکسالی خود روی آورده است. این فناوری به طور مرتب در امارات متحده عربی نیز استفاده می شود.
بارورسازی ابرها کم و بیش یک روش تکنولوژیکی برای باریدن باران است، حتی زمانی که باران نمی بارد. هواپیماها بر فراز یک منطقه پرواز می کنند و ترکیبی مانند یدید نقره را در ابرها آزاد می کنند تا متراکم شوند. یدید نقره ذره ای را به بخار آب می دهد و باعث متراکم شدن آن می شود.
همانطور که بخار آب به ذره یدید نقره می چسبد، سنگین تر می شود و در نهایت به صورت باران به زمین می ریزد. تحقیقات نشان داده است که بارورسازی ابرها می تواند میزان بارندگی را 5 تا 15 درصد افزایش دهد که ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما همه اینها در طول خشکسالی کمک می کند. در چین، نتایج متفاوت است، اما یک مطالعه نشان داد که به تولید بارندگی کافی برای کاهش آلودگی هوا در نزدیکی پکن تا سال 2021 کمک کرد.
بارورسازی ابرها نیاز به استفاده از هواپیما دارد، به این معنی که این فرآیند به سوخت های فسیلی متکی است. زمانی که شما در حال مبارزه با اثرات فزاینده تغییرات آب و هوایی هستید، این ایده آل نیست. با این حال، پهپادها و موشک ها نیز برای رهاسازی ذرات تشکیل دهنده باران کار می کنند.
به نظر می رسد علاقه به این فناوری در حال افزایش است. اما منتقدان همچنین می گویند که این فناوری می تواند گران باشد و مشخص نیست که آیا آنقدر موثر است یا خیر.
مایکل مان، استاد بازنشسته علوم زمین و محیط زیست در دانشگاه پنسیلوانیا، معتقد نیست بارورسازی ابرها تا این حد مفید باشد. مان می‌گوید: «این نمونه دیگری از یک راه‌حل فنی است که تنها می‌تواند به بهترین وجه به حاشیه‌ها کمک کند، ناامیدی فزاینده‌ای برای رسیدگی سریع به تأثیرات تغییرات آب و هوایی وجود دارد، اما تغییر آب و هوا راه‌حل معجزه‌آسایی ندارد». او بارورسازی ابرها را با سایر روش‌های مهندسی زمین، مانند بازتاب نور خورشید قبل از برخورد با زمین با استفاده از ذرات معلق در هوا یا بارور کردن اقیانوس‌ها با فیتوپلانکتون‌های گوگرد، که برای حل تغییرات آب و هوایی پیشنهاد شده‌اند، مقایسه می‌کند.
او می گوید تلاش اصلی که باید انجام شود کاهش انتشار کربن است تا اوضاع بدتر نشود. مان همچنین می گوید که درگیری بین المللی نیز زمانی امکان پذیر است که کشورها محیط زیست را برای مقابله با اثرات تغییرات آب و هوایی دستکاری کنند.
مان می گوید: آنچه وضعیت را بدتر می کند، تأثیرات سیاسی و حکومتی است. اگر چین بارورسازی ابرها را آغاز کند و خشکسالی به کره برسد چه؟ آیا کره چین را مقصر خواهد دانست و درخواست غرامت خواهد کرد؟ یا مجازات؟».
خوشبختانه، این روش پیشرفته اما به ظاهر خطرناک تنها راه برای رساندن آب مورد نیاز به خشک ترین نقاط سیاره نیست. به عنوان مثال، مان معتقد است فناوری‌های نمک‌زدایی احتمالاً در غرب افزایش می‌یابد که می‌تواند به رفع کمبود آب کمک کند. فن‌آوری‌های نمک‌زدایی می‌توانند آب شور خشکی و اقیانوس‌ها را برای استفاده به عنوان آب آشامیدنی و آبیاری محصولات فیلتر کنند. با این حال، او خاطرنشان می کند که استفاده از این فناوری معمولاً گران است.
مان می افزاید: این خشکسالی ها و موج های گرما در حال بهبود نیستند، بنابراین این مسائل به این زودی ها از بین نمی روند. تحقیقات نشان می دهد که خشکسالی می تواند سه چهارم کره زمین را تا سال 2050 تحت تأثیر قرار دهد. مطمئناً، سال به سال به دلیل مواردی مانند ال نینو تغییراتی وجود خواهد داشت، اما در غیاب اقدام هماهنگ آب و هوایی، خط روند بدتر خواهد شد و گرما و خشکسالی گسترده تر و شدیدتر خواهد شد.
بارورسازی ابرها ممکن است تأثیر کمی بر خشکسالی داشته باشد، اما دولت ها باید تمام تلاش خود را برای مبارزه با تغییرات اقلیمی و مقابله با این مسائل درازمدت انجام دهند. این می تواند به معنای ادامه اجرای پروژه های گران قیمت نمک زدایی، افزایش بهره وری آب و بالاتر از همه پیشرفت سریع به سمت اهداف انتشار کربن باشد.
ادامه مطلب
منبع: popci
