اگرچه طوفان‌های ژئومغناطیسی ناشی از شعله‌های خورشیدی می‌توانند شبکه‌های برق و اینترنت را مختل کنند، خبر خوب این است که این طوفان‌ها به لطف جو و میدان مغناطیسی زمین، خطری برای زندگی روی زمین ایجاد نمی‌کنند.
به گزارش Live Science، حیات روی زمین وجود خود را مدیون گرمای تابشی خورشید است. اما چه اتفاقی می‌افتد وقتی این تشعشعات حرارتی از کنترل خارج می‌شوند و میلیاردها تن مواد خورشیدی ناگهان با سرعت هزاران کیلومتر در ثانیه به سمت ما هجوم می‌آورند؟ وقتی یک شراره خورشیدی مستقیماً به زمین برخورد می کند چه اتفاقی می افتد و آیا یک شراره خورشیدی قدرتمند می تواند به زندگی در زمین پایان دهد؟
پاسخ به این سوالات پیچیده است، اما اکثر دانشمندان در یک چیز اتفاق نظر دارند: میدان مغناطیسی و جو زمین از ما حتی در برابر قدرتمندترین شراره های خورشیدی محافظت می کند. اگرچه طوفان های خورشیدی می توانند سیستم های رادار و رادیویی را مختل کنند یا ماهواره ها را خاموش کنند، مضرترین تشعشعات خورشیدی قبل از رسیدن به زمین و تماس با پوست انسان در آسمان از بین می رود.
الکس یانگ، معاون مدیر علمی مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می گوید: «ما در سیاره ای زندگی می کنیم که جو بسیار غلیظی دارد و این جو تمام تشعشعات مضر ناشی از شراره های خورشیدی را متوقف می کند. حتی در بزرگترین رویدادهای 10000 سال گذشته، ما دیدیم که تاثیر آنها به اندازه ای نبود که به جو زمین آسیب برساند تا جایی که دیگر قادر به محافظت از ما نباشد.
با این حال، همه شراره های خورشیدی بی ضرر نیستند. در حالی که میدان مغناطیسی زمین از تلفات گسترده تشعشعات جلوگیری می کند، نیروی الکترومغناطیسی یک شراره خورشیدی می تواند شبکه های برق، ارتباطات اینترنتی و سایر وسایل ارتباطی روی زمین را مختل کند و منجر به هرج و مرج و تلفات احتمالی شود. کارشناسان هواشناسی فضایی ناسا و سایر آژانس‌ها این تهدید را جدی می‌گیرند و خورشید را برای هرگونه فعالیت بالقوه خطرناک زیر نظر دارند.
شراره خورشیدی چیست؟
شراره های خورشیدی زمانی رخ می دهند که خطوط میدان مغناطیسی خورشید کشیده و پیچ خورده باشد و باعث ایجاد طوفان های انرژی الکترومغناطیسی در سطح خورشید می شود. بخش اعظم انرژی حاصل از طوفان خورشیدی به شکل پرتوهای فرابنفش و اشعه ایکس از خورشید دور می‌شود. با این حال، انرژی شدید یک شراره خورشیدی می‌تواند گاز نزدیک جو خورشید را گرم کند که منجر به تشکیل حباب‌های عظیم می‌شود. ذرات باردار به نام پرتاب جرم تاجی (CME) و ورود آنها به فضا. اگر یک شعله ی خورشیدی در سمت رو به زمین رخ دهد، چنین هاله ای تولید انبوه می تواند در عرض 15 ساعت تا چند روز به زمین برسد.
بیشتر تولید انبوه هاله به لطف میدان مغناطیسی قوی زمین بدون توجه مردم از زمین عبور می کند. اما پرتاب‌های بزرگ‌تر و قوی‌تر جرم هاله می‌توانند میدان مغناطیسی زمین را در حین عبور از روی زمین متراکم و فشرده کنند و در نتیجه یک “طوفان ژئومغناطیسی” ایجاد شود.
برخی از کارشناسان نگرانند که یک پرتاب هاله عظیم و قدرتمند می تواند با بارگذاری بیش از حد کابل های اینترنت زیر دریا، یک “آخرالزمان اینترنت” ایجاد کند و دسترسی به اینترنت را در برخی از نقاط جهان برای هفته ها یا ماه ها قطع کند. ماهواره ها و ایستگاه های فضایی خارج از جو زمین نیز در معرض خطر هستند. با این حال، حتی قوی ترین طوفان ژئومغناطیسی ثبت شده در سال 1859 تأثیر قابل توجهی بر سلامت انسان یا سایر حیات روی زمین نداشت.
نزدیک‌ترین ستاره به زمین ممکن است تهدیدی وجودی نداشته باشد، اما دانشمندان گمان می‌کنند که ستاره‌های دیگر نزدیک زمین نیز ممکن است چنین باشند. وقتی سوخت برخی از ستاره ها تمام می شود و می میرند، به یک “ابر نواختر” منفجر می شوند که تابش قدرتمندی در فاصله میلیون ها سال نوری از ما ساطع می کند. این انفجارها بسیار قوی تر از شراره های خورشیدی هستند. اگر چنین انفجار ستاره ای به اندازه کافی نزدیک به زمین رخ دهد، ستاره در حال مرگ، سیاره را در معرض آنقدر پرتو فرابنفش قرار می دهد که لایه محافظ اوزون زمین را از بین می برد و زمین را در برابر ذرات باردار بین ستاره ای آسیب پذیر می کند.
محققان می گویند مرگ ستاره ای در فاصله 65 میلیون سال نوری از زمین در حدود 359 میلیون سال پیش ممکن است همین کار را انجام داده باشد. انقراض دسته جمعی در پایان این دوره منجر به مرگ 79 درصد از بی مهرگان روی زمین شد، اگرچه دانشمندان مطمئن نیستند که دقیقاً چه چیزی باعث انقراض شده است. اما مطالعه فسیل‌های آن زمان نشانه‌هایی از آسیب ناشی از نور فرابنفش را نشان داد. خوشبختانه در حال حاضر هیچ ابرنواختر دوردستی وجود ندارد که بتواند چنین تهدیدی را ایجاد کند. ما فقط خورشید را داریم و جو زمین ما را در سمت دوستانه خورشید قرار می دهد.
محققان می گویند مرگ ستاره ای در فاصله 65 میلیون سال نوری از زمین در حدود 359 میلیون سال پیش ممکن است همین کار را انجام داده باشد. انقراض دسته جمعی در پایان این دوره منجر به مرگ 79 درصد از بی مهرگان روی زمین شد، اگرچه دانشمندان مطمئن نیستند که دقیقاً چه چیزی باعث انقراض شده است. اما مطالعه فسیل‌های آن زمان نشانه‌هایی از آسیب ناشی از نور فرابنفش را نشان داد. خوشبختانه در حال حاضر هیچ ابرنواختر دوردستی وجود ندارد که بتواند چنین تهدیدی را ایجاد کند. ما فقط خورشید را داریم و جو زمین ما را در سمت دوستانه خورشید قرار می دهد.
ادامه مطلب
