درس‌های طراحی بازی از یک آسانسور آزاردهنده در هتل

در این مقاله نویسنده سایت TheGamer با بیان تجربه خود از اهمیت علائم بصری و شهودی کوچک اما مهم در دنیای بازی ها می گوید.

هفته گذشته برای تماشای یک بازی جدید به یک کشور خارجی سفر کردم. من نمی توانم به شما بگویم که یک ماه در بازی چه دیدم، ببخشید. اینها قوانین هستند. اما می توانم به شما بگویم که از آسانسور خسته کننده هتلی که در آن اقامت داشتم در مورد بازی ها یاد گرفتم.

دوره های طراحی بازی واقعی

این نوع آسانسورها در سال های اخیر محبوبیت بیشتری پیدا کرده اند، آسانسورهایی که تا زمانی که کارت دسترسی خود را اسکن نکنید به شما اجازه انتخاب طبقه را نمی دهند. این کمی آزاردهنده است، مثلاً اگر در اتاق خود صبحانه می خورید، بیرون آوردن کارت از جیب شما می تواند دردسر واقعی باشد، اما به دلایل امنیتی قابل درک است. اما چیزی که قابل درک نبود صدای بوق بسیار منفی آسانسور هنگام استفاده از کارت بود. نوعی بوق که اگر آن را در یک تیراندازی می شنیدید، به طور مستقیم متوجه خواهید شد که شکست خورده اید.

همه کسانی که با من سفر کردند همین واکنش را داشتند. همه ما از صدای خشمگین آسانسور گیج شده بودیم که ما را مجبور می کرد کلیدهایمان را پیدا کنیم، در کمال تعجب، آسانسور بلافاصله شروع به حرکت کرد. این ناهماهنگی شناختی را به همراه داشت تا مرا به این فکر کند که نشانه‌های صوتی کوچک و رابط کاربری چقدر برای ساخت یک بازی مهم هستند.

این نوع سیگنال صوتی غیر شهودی هرگز از مرحله آزمایش برای یک بازی ویدیویی عبور نمی کند. توسعه دهندگان به نحوه واکنش بازیکنان به محرک های ارائه شده توسط بازی خود توجه می کنند، سپس بازی را اصلاح می کنند تا تصمیمات آنها منجر به اثرات مورد نظر شود. مگر اینکه زمان توسعه آنقدر محدود باشد که بازی باید با تمام باگ های بی اهمیت منتشر شود.

تست بازی منجر به بازی های بهتر می شود

به طور کلی این روند منجر به بازی های بهتری می شود. Baldur's Gate 3 به خوبی ساخته شده است، زیرا Larian سه سال در Early Access فرصت داشت تا ببیند چه تعداد از بازیکنان با بازی تعامل داشتند و بهبودهایی را ایجاد کردند. یک نسخه کوچکتر از این مرحله در هر استودیوی بازی رخ می دهد، زیرا توسعه دهندگان نظارت می کنند که کدام لحظات به طور مداوم بازیکنان را جذب می کند. نزدیک بودن بیش از حد به یک بازی به این معنی است که شما شروع به مشاهده عینی آن می کنید، بنابراین اغلب نمی دانید بازیکن چه چیزی را دوست دارد یا موانع را چقدر درگیر می کند.

وجود بسیاری از علائم زرد در مراحل بازی نتیجه مستقیمی است که توسعه دهندگان اقدامات بازیکنان را مطالعه می کنند و سعی می کنند از گم نشدن آنها اطمینان حاصل کنند. این امر به طور فزاینده ای دشوار می شود زیرا بازی ها واقعی تر می شوند و رنگ زرد گسترده تر می شود.

این در دنیای واقعی نیز اتفاق می افتد، که منطقی است زیرا بسیار دقیق تر از هر بازی ویدیویی است و زندگی در آن به معنای درک طیف بی نهایتی از محرک ها است. اگر تا به حال علائمی را در دربی دیده اید که به مردم می گویند از آن استفاده نکنند، با رنگ زرد در دنیای واقعی مواجه شده اید. علائم محدودیت سرعت در جاده ها، خطوط نقطه چین در بزرگراه و غیره. همه به نحوه بازی شما در دنیای واقعی کمک می کنند.

آن صدای اشتباه دکمه آسانسور، هر چند کوچک و بی اهمیت، در دنیای واقعی معادل شکست در ماموریت Red Dead Redemption 2 یا گم شدن در یک نقشه بزرگ بود که حاوی یک لکه زرد نبود.

منبع: The Player