اسماعیل امینی از «عجایب نویسندگی در صفحات فضای مجازی» می گوید و به بررسی انواع نظرات در فضای مجازی می پردازد.
این شاعر، پژوهشگر و استاد زبان و ادبیات فارسی در یادداشتی که در این خصوص در اختیار ICTNN قرار داده است، گفت: نوشتن در صفحات فضای مجازی به دلیل سرعت، سهولت و فواید دیگر بسیار دلنشین است. یکی از مزایای آن این است که “بدون مرز” است. هم در انتخاب موضوع و زبان و هم در گستره نشریه و خوانندگان آن.
اما یکی از عجایب نویسندگی در فضای مجازی که گاهی مفرح و گاهی مایوس کننده است این است که انواع خواننده ها گاهی چیزی را با نام و تصویر واقعی شما می نویسند و گاهی با هویتی پنهان و تصویری جعلی. این نوشته ها انواع مختلفی دارند. در این یادداشت به برخی از انواع کپشن هایی که در فضای مجازی از آن با عنوان «کامنت» یاد می شود، پرداخته ام.
1- نوشته های تبلیغاتی امکان تبلیغات حرفه ای یا فکری و سیاسی غیر مرتبط با نوشته اصلی.
۲- نوشته‌های اجباری سایبری‌بازان و گروه‌های فشار از سلطنت‌طلبان و ضدانقلابیون آن سوی اقیانوس‌ها تا حافظان محیط زیست در آن سوی آب‌ها از دریای خزر تا خلیج فارس.
3- نوشته هایی که با طرح پرسش های غیرضروری و گذاشتن حرف های خود روی صندلی با یک سری استدلال سعی در به حاشیه راندن نوشته اصلی دارند.
4. مخاطبانی که معتقدند هرکسی باید در محدوده فکری و سلیقه خود بیندیشد و بنویسد، بنابراین نوشته اصلی هر چه که باشد از نویسنده بخواهید که مطابق میل او بنویسد.
حرفه هایی مانند:
– شما که نگران نوشتار و زبان فارسی هستید، دوست دارم در مورد حقوق و عیدی کارمندان مطلبی بنویسید.
– راستی چرا به جای شعر گفتن از زندانیان در تظاهرات عقب نشینی نمی نویسید؟
– چرا در مورد جنگ های اوکراین، یمن، سودان، تایوان و لیبی نمی نویسید و فقط در شعر، بلاغت و دستور زبان غوطه ور می شوید؟
5. مخاطبانی که فکر می کنند فضای مجازی کلاس درس و پرسش و پاسخ است.
یا پیام هایی مثل این:
برنامه تحصیلی من را مشخص کنید.
موضوع پایان نامه ام را به من پیشنهاد دهید.
من مقاله ام را ارسال می کنم، اشکالات را می نویسم.
چند شعر برای نقد و نظر می فرستم
مجموعه شعرم را پس از بررسی برای چاپ به ناشر معتبر می فرستم.
6. از همه شگفت‌انگیزتر و نگران‌کننده‌تر مردمی هستند که با روحیه پرسشگری و پرسشگری، نویسنده را تحت فشار قرار دادند، چرا این را نوشتی؟ چرا اینطوری نوشتی؟
این گروه عجیب و غریب و عصبی، اگر به مقصد نرسیدند، از سر راهشان بروند و فحش دهند.
7. گروه دیگری که در آن نیروهای سازمان یافته حلقه های پنهان و آشکار قدرت، ثروت و شخصیت (سلبریتی ها، برندها و برخی اصناف) هستند، به محض اینکه چیزی برخلاف میل کارفرمایان خود بنویسید، مثلاً از یک خواننده انتقاد کنید، یا اشتباهات یک “کتاب کنکور را به من یادآوری کن یا از بی عدالتی و رفتار بد یکی از حرفه ها انتقاد کن. این گروه سازمان یافته به میدان می آیند و فحش و ناسزا می گویند تا نویسنده را عصبی، ناراحت و ساکت کنند.”
ICTNN/
